Het project “Je Cours Pour Ma Forme” was gebaseerd op één constatering: veel mensen wilden lopen. Maar de meesten van hen wisten niet hoe het te doen. Het moet gezegd worden dat het moeilijk is om na jaren van inactiviteit de draad weer op te nemen: we hebben een gebrek aan informatie, we zijn bang om verkeerd te doen. Dit alles verklaart de enorme kloof tussen de intenties en de realiteit op het terrein.

De lancering van de operatie “Je cours pour ma forme” in 2008 bood een geweldige kans. Deze keer kon de initiatie tot het hardlopen worden gedaan in het kader van zijn gemeenschap of soms zijn werk, tegen een kleine vergoeding, in het gezelschap van andere deelnemers van hetzelfde atletische niveau en omvangen door dezelfde angsten: “Zou ik het echt kunnen?” Groepen worden gevormd onder de verantwoordelijkheid van een begeleider en beginnen een zeer progressief programma dat leidt tot het lopen van 5 kilometer zonder te stoppen na 12 weken training. De overgrote meerderheid van degenen die zich er toe aan zetten het programma te volgen, slagen hierin heel gemakkelijk, terwijl het doel in eerste instantie onbereikbaar leek. “Lopen is niet voor mij”, zeiden veel deelnemers aan het begin van de sessie. “Uiteindelijk wel” merkten ze op het einde.